نمایش "معلولیت"در سینمای جهان با هدف حس ترحم یا عرصهای برای توانایی بازیگران نمایش "معلولیت" در سینما در گستردهای وسیع، از آثار کلاسیکی چون ,"مرد فیل نما" (دیوید لینچ) تا فیلمهای معاصری چون "ذهن زیبا" ران هوارد همواره دو بحث عمده با موضوع هدفگیری حس ترحم مخاطب یا عرصهای برای بیان توانایی بازیگران سرشناس را پیش کشیده است. بخش تحقیق و گزارشهای فرهنگی هنری (ایسنا)، به اشاره به چند فیلم شاخص با زمینه حضور شخصیتهای معلول در آنها به بررسی این موضوع خواهد پرداخت. مخاطب سینما بدون در نظر گرفتن نمایش تواناییهای بازیگران مطرح و غیرسرشناسی که ایفاگر نقشهای معلولین بودهاند، احساسی از ترحم نسبت به این شخصیتها خواهند داشت هرچند که بازیگرانی چون "رابرت دنیرو" (فیلم بیدارگری)، داستین هافمن (فیلم رین من 0 سخاوتمند)، شون پن (فیلم من سام هستم)، راسل کرو (فیلم ذهن زیبا) و دانیل دی لوئیس (فیلم پای چپ من) با ارائهی نقش معلول سعی کردهاند در این عرصه دشوار به طبع آزمایی بپردازند. فروش فیلمهایی چون "رین من"، "پای چپ من" و "ذهن زیبا" در گیشه نیز فوقالعاده بودند و با کسب توفیق در مراسم اسکار کارشان را تکمیل کردهاند، اما پرسشی که عموما در این خصوص مطرح میشود، این است که اگر از خود معلولان در نقشهای اصلی استفاده شود چه اتفاقی میافتاد؟ انتخاب بازیگران نام آشنا در ایفای نقش معلولان تا حدود زیادی به تصمیم شرکتهای فیلمسازی مربوط میشود و آنان احساس میکنند برای جذب مخاطب بیشتر نیاز به نامهای بزرگ دارند. اما در این روند فیلمهای موفقی نیز تولید شدهاند که بدون حضور بازیگران سرشناس و با استفاده از بازیگران واقعا معلول به موفقیتهای قابل وجهی دست یافتهاند، از جمله این آثار میتوان به فیلم "بعد از زندگی" ساخته کمپانی "گابریل فیلمز" اشاره کرد. هر دو گروه این آثار (استفاده از بازیگران سرشناس و گروه استفاده از بازیگران معلول) مورد توجه گروههای حمایت از معلولان قرار گرفته است، چون در هر صورت این آثار شخصیتهای معلول را در مرکز توجه خود قرار داده و از سوی دیگر به مخاطبان عادی نظر دارند. اما آنچه در تمامی آثار با موضوع معلولان مد نظر قرار گرفته است، توجه به تواناییهای آنان برای ادامه زندگی است واینکه آنان تلاش میکنند به چیزی فراتر از معلولیت این شخصیتها دست پیدا کنند. خبرگزاری دانشجویان ایران ـ کد خبر: 8509-15124
|