نگاهی به بچه‌های ابدی
دلسوزی سینمایی با نگاهی داستانپردازانه

پوران درخشنده در "بچه‌های ابدی" نگاهی دلسوزانه به کودکان مبتلا به سندرم دان دارد، هر چند قصه‌پردازی فیلم چندان زیبا نیست.
درخشنده با چرخشی به سمت سبک و شیوه فیلمسازی که از ابتدای فعالیت کارگردانی خود مد نظر قرار داده بود، این بار سراغ بخشی دیگر از معلولان جامعه رفته تا بخشی از مسایل و مشکلات این گروه را به تصویر بکشد. البته این بار او تلاش کرده فیلم قصه ای جذاب و فراگیر داشته باشد و مخاطب را به خود جلب کند.
طی سال های گذشته در سینمای جهان به خصوص آمریکا، فیلم های خوبی بر اساس زندگی و نیازهای افراد معلول ساخته شده است. در این نوع آثار عنصر فانتزی، جذابیت داستان و اثرگذار بودن بیشتر مورد تاکید قرار می گیرد. البته در این فیلم ها بیشتر بازیگران حرفه ای و توانا به کار گرفته می شوند، اما درخشنده در فیلم جدید خود دنبال انعکاس وجهی واقعی از زندگی افراد دچار سندرم دان است. به همین دلیل از نوجوانی استفاده می کند که چنین مشکلی دارد.
این فیلم داستان پسری به نام ایمان را بیان می کند که قصد ازدواج با دختری به نام نگار را دارد. ایمان چند سال قبل پدرش را از دست داده و وظیفه نگهداری از علی برادر کوچکش که مبتلا به سندرم دان است، بر عهده اوست. پدر و مادر نگار با این ازدواج مخالفند. نگار هم به شدت تردید دارد. اما تحقیقات دختر باعث می شود او دیگر تردید به خود راه ندهد. در این بین اتفاقاتی برای علی به وجود می آید.
فیلم مضمونی تازه دارد و شیوه پرداخت درخشنده هم قابل تقدیر است، اما به نظر می رسد فرصت کافی برای پرداخت فیلمنامه و ارایه متنی کامل و در خور توجه در اختیار نبوده است. به این جهت که داستان ابتدا با بهانه ای خوب شروع می شود، اما وقتی رفته رفته به قسمت های پرتحرک می رسد، یعنی زمانی که علی از آسایشگاه می گریزد و ایمان برای پیدا کردن او تلاش می کند، تصاویری که در فیلم ارایه می شود، بیشتر جنبه پر کردن زمان فیلم را دارد تا گامی در جهت بیان تصویری و سینمایی فیلم.
نکته دیگر اینکه اتفاقاتی که برای علی می افتد، بخشی از اتفاقات ناگواری را روایت می کند که در انتظار چنین بچه هایی است. این موضوع بار مفهومی فیلم را غنی تر می کند، ولی طراحی این اتفاقات چندان به تن قصه نمی نشیند. فیلمنامه به گونه ای نوشته شده که انگار از ابتدا قرار بوده چند داستان مجزا برای قسمت های مختلف یک سریال طراحی شود. ولی به دلایل مختلف این داستان های کوتاه به صورت یک فیلم کنار هم قرار گرفته اند.
اگر درخشنده به جای بیان این همه موضوع متفاوت و پراکنده، یک موضوع واحد را انتخاب می کرد و آن را با دقت پرورش می داد، بدون شک فیلم اثر ماندگارتری از آب درمی آمد. مشکل افرادی که در خانواده چنین کودکانی دارند، شرایط آسایشگاههای نگهداری از این نوع معلولان، شرایط نامناسب اجتماعی که در انتظار چنین افرادی است و ... هر کدام می تواند موضوع یک فیلم جداگانه باشد. در حالی که همه این مطالب در "بچه های ابدی" کنار هم جمع شده و هیچ کدام به طور کامل مورد پرداخت قرار نگرفته اند.
البته در مجموع باید جسارت کارگردان فیلم به خاطر توجه به چنین موضوعی را مورد تقدیر قرار داد. به این جهت که نزدیک شدن به این دست موضوعاتی اصولا کار دشواری است. چون فاصله بسیار اندکی میان لغزیدن به ورطه دلسوزی بیش از اندازه یا همان ترحم و بیان بخشی از مسایل معلولان جامعه وجود دارد. در عین حال فیلم باید به گونه ای باشد که نگاه مخاطب عام را به خود جلب کند. مازیار شیبانی‌فر

• خبرگزاری مهر