خواستن توانستن است
معلولیت مانعی برای تجربه های زیبای زندگی نیست

تمام محدودیت ها را دور زدم

از کودکی ،پرشرو شور بودم دوان ابتدایی به شنا می رفتم اما حرفه ای نبود مقطع راهنمایی که بودم دبیر ورزش برای مسابقات دانش آموزی از بچه ها تست شنا می گرفت من علاقه زیادی داشتم اما مربی مخالفت کرد و با اصرار زیاد من و خانواده راضی شدند .....
رضوان ناصری گل  متولد 1375 است ناصری از کودکی بسیار پرشرو شورو کنجکاو بوده و تا کنون هر کاری که اراده کرده انجام داده است دوره ابتدایی را در مشهد خوانده و با انتقال پدرو مادر به بیرجند مقطع راهنمایی را در مدرسه تیزهوشان و دبیرستان را در مدرسه علوم و معارف صدرا خوانده است هم اکنون نیز محصل سال اول حوزه علمیه نرجس است.
وی در جشنواره حضرت علی اکبرسال92 به عنوان جوان برتر دارای توانایی های خاص شناخته شد قریب به پنج رشته ورزشی (بدمینتون، شنا، دوومیدانی ،تنیس و اسکیت )فعالیت دارد.
در ادامه با این بانوی توانمند بیرجندی بیشتر آشنا می شوید....
این بانوی توانمند گفت: سه سالم بود که تصادف کردم در این تصادف دست راستم قطع شد با کمک خانواده و روحیه دهی آنها توانستم با این موضوع کناربیایم چون از کوچکی چنین اتفاقی برایم افتاده  بود راحت پذیرفتم،پدرومادرم برای افزایش اعتماد به نفسم مرا در کلاسهای مختلف ورزشی و فرهنگی و هنری ثبت نام کردند و همیشه در زمینه درسی شاگرد اول کلاس بودم سعی کردم به خاطر محدودیتی که برایم بوجود آمده خودم را محدود نکنم.
رضوان ناصری گفت: راهنمایی تیزهوشان درس می خواندم و دبیرستان هم تیزهوشان قبول شدم اما تیزهوشان فقط رشته های ریاضی و تجربی را داشت و من جو مسائل دینی را ترجیح می دادم به اصرار خانواده چند روزی به مدرسه تیزهوشان رفتم اما نمی توانستم خودم را قانع کنم و به مدرسه علوم و معارف رفتم و اگر شعار نباشد اعتقاد دارم دین و دنیای آدم در یادگیری مسائل دینی و آموختن آن به دیگران است
شروع ورزش شنا
وی در خصوص فعالیت های ورزشی خود چنین گفت: از کودکی ،پرشرو شور بودم دوان ابتدایی به شنا می رفتم اما حرفه ای نبود مقطع راهنمایی که بودم دبیر ورزش برای مسابقات دانش آموزی از بچه ها تست شنا می گرفت من علاقه زیادی داشتم اما مربی مخالفت کرد و با اصرار زیاد من و خانواده راضی شدند تا تست بگیرند تست را قبول شدم و در مسابقات شرکت کردم و مقام آوردم و به عنوان عضو رسمی هیئت شنا می توانستم هفته ای سه مرتبه به استخر بروم و به مدت 5سال تمام دوره های شنا را آموزش دیدم و مقام های اول مدارس استان را کسب کردم.
خداحافظی از شنا و آغازی دوباره...
ناصری گفت: مسابقات کشوری شنای جانبازان و معلولین هیئت تصمیم گرفته بود که در رشته دو و میدانی شرکت کنم به مسابقات اعزام شدیم همزمان مسابقات شنا هم برگزار می شد وقتی هم گروهای خود را-در رشته دو و میدانی- دیدم مطمئن بودم مقام نمی آورم و به مربی این موضوع را گفتم که ترجیح  می دهم تست شنا بدهم که با اصرار زیاد توانستم در رشته شنا شرکت کنم البته به دلایلی مقام نیاوردم اما دررده بندی کشوری دررشته کرال پشت مقام چهارم شدم و 5 امتیاز کسب کردم با این امتیازات استان برای شنا دو سهمیه گرفت که می توانست به مسابقات کشوری اعزام نماید
 وی افزود: بعد از این مسابقات بود که شنا را کنار گذاشتم البته نه تماما فقط حرفه ای کار نمی کنم ودرآینده هم می توانم به عنوان مربی شنا باشم البته بعد از اینکه 20 ساله شدم.با توجه به دلایلی که داشتم از جمله مهم ترین آنها عدم راهیابی ورزشکاران این رشته به مسابقات بین المللی به خاطر نوع پوشش و استخرهای خارج از کشور،هم چنین دوست نداشتم در ورزشی محدود باشم این ورزش را کنار گذاشتم و دوومیدانی را به صورت حرفه ای ادامه دادم.
ارمغان دو و میدانی :کسب مقامهای دو و سوم کشوری در پرتاب وزنه و دیسک
این بانوی ورزشکار گفت: دوومیدانی را به صورت حرفه ای ادامه دادم و در پرتاب وزنه مقام دوم کشور و در پرتاب دیسک مقام سوم کشوری را کسب کردم
وی ادامه داد و گفت:به طور اتفاقی در سومین دوره انتخابی تیم ملی دو و میدانی که در مشهد برگزار می شد انتخابی تیم ملی بدمینتون هم برگزار می شد هر بازیکن حق داشت در دو رشته تست بدهد بعد از اینکه در پرتاب وزنه تست دادم وارد سالن تمرین تیم بدمینتون شدم به محض دیدن تمرینهای ورزشکاران بدمینتون احساس کردم این همان ورزشی است که دوست دارم یک راکت و یک توپ و فضایی باز که می توانی خیلی خوب در آن فکر کنی و حریفی که در مقابل توست...
ناصری افزود:دو میدانی را هم دوست داشتم و هم نداشتم دوست داشتم به خاطر اینکه می توانستم مقام بیاورم اما چون ورزش انفرادی و دوطرفه نبود دوست نداشتم عاشق بازیهای هیجانی و دوطرفه بودم...
وی ادامه داد: تنها امید تیم ،برای مدال آوری در دو و میدانی بودم اما من انتخاب خودم را کرده بودم  و با وجودی که سرپرست های تیم خیلی ناراحت شدند تصمیمم را با اکراه پذیرفتند تست زیر 18 سال بود و من 16 ساله بودم راکت را که دستم گرفتم تمام تلاشهای سه ماهه ام برای دو و میدانی جلوی چشمم آمد که چه راحت آن را کنار گذاشتم ...اما خوشحال بودم.
پذیرفته شدن در تیم ملی بدمینتون
ناصری گفت:بعد از تست به بیرجندآمدیم و حدود 8 ماه از این تست می گذشت که هیئت جانبازان و معلولین به من خبر داد برای تیم ملی پذیرفته شدم زمانی که خبر پذیرفته شدن در تیم ملی را شنیدم آنقدر خوشحال بودم که نمی دانستم چه بگویم تا قبل ازآن تیم ملی برای من در تمام رشته هایی که کار کرده بودم یک آرزوی دست نیافتنی بود.
این بانوی ورزشکار گفت: از همان زمانی که برای بدمینتون تست دادم پیش خانم دانش(مربی بدمینتون) دوره های ابتدایی ،نیمه آمادگی و آمادگی بدمینتون را یاد گرفتم.
شکستی تلخ به خاطر نبود بودجه...
ناصری گفت:به اردوی تیم ملی بدمینتون  رفتم و مدت یک هفته تمرینات بسیار فشرده و سختی داشتیم بعد از 6 ماه( مرداد امسال) برای مسابقات پارآسیایی مالزی اعزام داشتیم ،بعد از تست اولیه مشخص می شد که می توانیم حضور پیدا کنم یا نه ؟؟
وی ادامه داد: ماه رمضان بود و من هم درمدت این یک ماه تمرینی نداشتم به لحاظ جسمانی و بازی افت کرده بودم اما بازهم تست را دادم اما رد شدم ،با صحبتهایی که کردم دو هفته مهلت دادند تا دوباره برای تست آماده شوم مدت دو هفته به دور از خانواده مدام درحال تمرین کردن بودم آمادگی خوبی کسب کردم برای تست به تهران رفتم اطمینان داشتم که قبول می شوم حتی خود آنها نیز لباس و کفش و همه اینهابرای من آماده کرده بودند
ناصری بیان کرد: فدراسیون به خاطر کمبود بودجه از 170 ورزشکاری که قرار بود به این مسابقات اعزام کند 100 نفر را حذف کرده بود وقتی برای تست رفتم به من گفتند اگر شما از آن 100 نفری که حذف کردیم بهتر باشید به این مسابقات می روید- در حالی تا کنون در این رشته ورزشکاری را اعزام نکرده بودند-با اینکه تست را خیلی خوب دادم اما ردم کردند و تمام دلیل آنها برای نپذیرفتنم همان 100 نفر حذف شده بود.
نایب رئیسی هیئت جانبازان و معلولین
ناصری افزود:در یک دوره از زندگی ام نایب رئیس هیئت معلولین و جانبازان بودم وظیفه شناسایی معلولین را برای ورود به ورزش داشتم زمانی که به خانواده ها مراجعه می کردم بسیارنا امید و گوشه گیر بودند و هیچ گونه اعتماد به نفسی به فرزندشان که معلولیت داشت ،نمی دادند و حتی عنوان می کردند این معلول است و نمی تواند کاری کند و این بار منفی در روحیه فرزندانشان نیز تاثیر گذاشته بود خدا را شکر کردم که در چنین خانواده ای رشد کردم  که بسیارمرا تشویق به فعالیت می کنند و حتی یک بار هم نگفته اند تو نمی توانی...
فرهنگ خوبی که در خانواده ما رسم شد
ناصری گفت:  دوم دبیرستان در سن 15 سالگی ازدواج کردم همسرم روحانی است و ازدواج ما نیز مثل خیلی ها شرایط خاص خودش را داشت زمانی که همسرم از معلولیتم با خبر شدند نه تنها ناراحت نشدند بلکه تشویق هم کردند.
وی افزود:برادرم نیز در 18 سالگی ازدواج کرد والان صاحب فرزند است و برخی از اقوام نیر در سن پایین و با توقع کم ادواج کردند.
ناصری افزود:ملاکم برای انتخاب همسراخلاق بود و بحث مالی اهمیتی نداشت با اینکه خانواده ها با هم تفاوت طبقاتی داشتند اما ملاکهای من فرق می کرد...
جو خانواده های مذهبی چطوری است؟؟
ناصری گفت:جو خانواده روحانی برخلاف نظر برخی ها اصلا خشک و رسمی نیست اتفاقا خیلی صمیمی است خانواده های مذهبی شادی و تفریح مثل بقیه خانواده ها دارند البته حرمت بیشتری رعایت می شود بعضی ها  که تعبیر به خشک بودن می کنند تصور نادرستی دارند.
وی افزود:مادرم تحصیلات روان شناسی و هم تحصیلات حوزوی دارند و مدیر حوزه علمیه هستند رابطه ام با مادرم بسیار صمیمی است اگرکوچکترین اتفاق برایم بیفتدخبردار می شوند خیلی با هم راحت هستیم مادرم به عنوان یک حوزوی اخلاق بسیارخوبی دارند و من نیز به همین دلیل شغلشان را انتخاب کردم ،به نظرم کسی که شغل مادرش را ادامه می دهد حتما  از آن شغل خیلی خوب جلوه داده اند.
موفقیتم را مدیون پدرو مادرم هستم
این بانوی ورزشکار گفت: عامل موفقیتم را اول خدا و بعد هم پدر و مادرم می دانم بعد از ازدواج نیز همسرم هم خیلی تشویق و کمکم کردندهمیشه برای داشتن چنین خانواده ای خدا را شکر می کنم خانواده ای که باعث شدند مستقل و خودکفا بزرگ شوم.
عضو تیم ملی گفت :با اینکه معلولیت داشتم هیچ گاه نه از سمت همسرم و نه خانوادهشان ناراحتی ندیدم و خودم هم سعی کردم محدودیتی قائل نشوم ،برخی از معلولین هستند که نمی توانندازدواج کنند و این هم به خاطر تفکر مردم است اگر مردم توانایی های معلولین را بشناسند هیچ گاه این طور رفتار نمی کنند.
آینده شغلی
این بانوی طلبه گفت:رشته بدمینتون را تا هرجایی بتوانم ادامه می دهم هم چنین با توجه به اینکه در حوزه نیز طرح سفیران را انتخاب کردم بعد از اتمام درسم می توانم سخنران دینی شوم.
هرگز برای رفتن به تیم ملی بدمینتون بازی نمی کنم
ناصری افزود:بعد از مسابقات پارآسیایی که اعزام نشدم و واقعا شکست سختی برایم بود هرگز برای رفتن به  تیم ملی بدمینتون کار نمی کنم شکست بعدی خوردم مطمئن باشید اگر برای تیم ملی بود بارها آن را رها کرده بوم فقط و فقط بحث علاقه خودم است و امیدی هم ندارم با این شرایط به مسابقات دیگری اعزام شوم.
درد و دل و گلایه ها
ناصری گفت: با وجود اینکه عضو تیم ملی هستم ،متاسفانه هیچ گونه حمایتی از طرف مسئولین نمی شوم و نشدم و تمام هزینه های کلاسها را خودم پرداخت می کنم هیچ رشته ای و هیچ جا نیست که کسی عضو تیم ملی باشد اما تمام هزینه را خودش پرداخت کند
وی افزود: سایر رشته های ورزشی برای افراد سالم ،به محض ورود به تیم ملی حقوق و درآمدی برای ورزشکار در نظر می گیرند اما برای معلولین تا زمانی که به مسابقات خارج از کشور اعزام نشوند حقوقی دریافت نمی کنند
وی افزود: هئیت معلولین فعال نیست و فقط زمان مسابقات فراخوانی می کنند،متاسفانه در رشته بدمینتون برای معلولین هیچ گونه مسابقه ای برگزار نمی شود.
منبع: زن امروز