پیشگیری از سقوط در سالمندان

بیش از یک سوم افراد ۶۵ ساله یا مسن تر هر ساله سقوط می کنند و در نیمی از این موارد، سقوط مکرر است. تقریباً یکی از هر ۱۰ سقوط منجر به آسیب جدی از جمله شکستگی لگن، سایر شکستگی ها، هماتوم ساب دو را (نوع خاصی از خونریزی داخل مغزی) سایر آسیب های جدی بافت نرم یا آسیب به سر می شود. سقوط تقریباً ۱۰ درصد مراجعات به بخش اورژانس و ۶ درصد بستری های فوری را در بین افراد مسن را تشکیل می دهد.
بدون ارتباط با سایر موقعیت های سلامتی، سقوط همراه با محدودیت در حرکت، کاهش در توانایی انجام فعالیت هایی مانند لباس پوشیدن، حمام کردن، خرید یا خانه داری و افزایش احتمال استقرار در خانه سالمندان است.
اگر چه تعداد کمی از سقوط ها یک علت دارند، اکثراً به علت تقابل بین فاکتورهای مستعد کننده طولانی یا کوتاه مدت و فاکتورهای شتاب دهنده کوتاه مدت در محیط فرد ایجاد می شود. بر اساس مطالعات انجام شده، وجود هر یک از عوامل زیر با افزایش خطر سقوط همراهی دارند: آرتریت، علائم افسردگی، شرایط ایستادن، اختلال شناختی، بینایی، تعادل، راه رفتن، یا قدرت عضلانی و استفاده از بیش از ۴ داروی نسخه شده، به علاوه ، خطر سقوط با افزایش تعداد این فاکتورهای خطر افزایش می یابد. خطر سقوط در دسته ای از سالمندان که در یک مجموعه کنار هم زندگی می کردند، برای مثال، از ۸ درصد در آنهایی که فاکتور خطر نداشتند به ۷۸ درصد در آنها که ۴ یا بیشتر فاکتور خطر داشتند، افزایش یافت.
اگرچه ارتباط واضحی بین سقوط و مصرف تعداد بیشتر داروها وجود دارد، ولی خطرات همراه با هر دسته از داروها بیشتر متغیر بوده است.
در طور یک ماه پس از ترخیص از بیمارستان، خطر سقوط بالاست، به خصوص در بین بیماران پیر که آنقدر ضعیف هستند که نیاز به مراقبت بهداشتی در خانه پیدا می کنند. سایر زمانهای با خطر بالای سقوط عبارتند از : مواقعی که دوره ای از بیماری حاد وجود دارد یا بیماری مزمن تشدید شده است.راه کارهای تداخلی منفرد در بین افراد مسنی که به نظر می رسد در خطر سقوط هستند (یا به علت وجود عوامل خطر ناشناخته یا به علت سابقه ای از سقوط مؤثر شناخته شده) شامل تمرین راه رفتن و تعادل و فعالیت هایی جهت قدرت بخشیدن به عضلات با نظارت افراد متخصص، ادامه تدریجی داروهای سایکوتروپیک، شامل بنزو دیازپین ها، سایر داروهای خواب آور و ضد افسردگی ها می باشد.
اگر چه تأثیر توصیه غیراختصاصی در ارتباط با اصلاح عوامل خطر در خانه که در افراد پیر گروههای غیر هدف اجرا شد، هنوز به اثبات نرسیده است، ولی ارزیابی استاندارد شده از خطرات در خانه با ۲۰ درصد کاهش در خطر سقوط همراه بود.
شایعترین اصلاحات پیشنهاد شده در مطالعات عبارتند از : قطع داروها، استفاده از کفش های ایمن، استفاده از کف پوش حمام که لیز نباشد، استفاده از روشنایی در شب، افزودن نرده به پله ها.
زمانی که با افراد مسن به درستی برخورد شود در ۳۰ درصد آنها کاهش فشار خون وضعیتی قابل توجه بالینی مشخص می شود. به علاوه، برخی از افراد پیر با کاهش فشار وضعیتی علائمی همانند سرگیجه یا احساس سبکی سر را گزارش نمی کنند.
اطلاعات دیگری در زمینه پیشگیری از سقوط، شامل وسایل آموزش برای بیمار است که می توان از مؤسسه ملی افزایش سن ( http://www.nia.nih.gov ) و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (http://www.cdc.gov ) بدست آورد.

منبع : سایت پزشکان بدون مرز