بامداد با راز و نیایش
شنبه ۹۴/۷/۲۵

همرازان درود

در بامدادان کاروانی است
در سفر حقیقت...
روشنی و سرور می بخشند
تورا ...
بیداری باید
پس می  خواند تو را.....
امروز، از خواب خواهیم برخاست نه از رختخواب

الهی؛
به مستان میخانه ات
به عقل آفرینان دیوانه ات

الهی به آنانکه در تو گُمند
نهان از دل و دیده مردمند

به دُرّی که عرش است او را صدف
به ساقیّ کوثر، به شاه نجف

به نور دل صبح خیزان عشق
ز شادی به اندُه گریزان عشق

به آن دلپرستان بی پا و سر
به شادی فروشان بی شور و شر

به رندان سر مست آگاه دل
که هرگز نرفتند جز راه دل

به شام غریبان به جام صبوح
کز ایشان ست شام سحر را فتوح

که خاکم گِل از آب انگور کن
سراپای من آتش طور کن

خدا را به جان خراباتیان
کزین تهمتِ هستی ام وارهان

به میخانه وحدتم راه ده
دل زنده و جان آگاه ده

که از کثرت خلق تنگ آمدم
به هر سو شدم سر به سنگ آمدم

مِئی ده که چون ریزیش در سبو
برآرد سبو از دل آواز هو

از آن می که در دل چو منزل کند
بدن را فروزان تر از دل کند

همرازم؛
مهر بی منتها در وجود همه انسانها هست. از این رو است که بزرگان گفته اند به قلمرو دل خود وارد شوید و شهد شیرین مهربانی را از چشمه زلال قلب خود بنوشید...
مهربانی را در هیچ جای دیگر و نزد هیچ کس دیگر نجوییم. جایگاه مهر و محبت در دل خود ما ست. ما خود صاحب این گوهر پاکیم."

روزتان سرشار از مهر حق