شمعدانی | پایگاه اینترنتی معلولان ایران

اختصاصی شمعدانی

 رضا طلوع، داوطلب مسابقات پارالمپیک لندن:

به توانایی افراد معلول پی بردم

نگین حسینی ـ لندن

برگزاری رویدادهای ورزشی در سطح المپیک و پارالمپیک برای هیچ کشوری بدون کمک نیروهای داوطلب امکان پذیر نیست. داوطلبان کسانی هستند که صرفا با هدف خدمت به کشور خود و بدون چشمداشت مالی، اجرای بخش بزرگی از کارها را در رویدادهای ورزشی به عهده می‌گیرند. در المپیک و پارالمپیک عموما داوطلبانی که به زبانی دیگر غیر از زبان کشور میزبان نیز تسلط دارند، برای همکاری با هیات آن کشور در نظر گرفته می‌شوند.
یکی از داوطلبان ایرانی مقیم لندن که از روز اول مسابقات پارالمپیک در لباس بنفش داوطلبان در خدمت تیم ایران بوده، آقای «رضا طلوع» است. او که 63 سال سن دارد، 28 سال است در لندن زندگی می‌کند. آقای طلوع در مورد نحوه پیوستن به گروه داوطلبان پارالمپیک می‌گوید: «سال 2010 میلادی، بعد از اعلام اینکه برای برگزاری بازی‌های المپیک و پارالمپیک به نیروهای داوطلب نیاز هست، فرم‌های مربوط را پر کردم. متاسفانه برای المپیک مجبور شدم سفری داشته باشم و نشد که در لندن بمانم اما برای پارالمپیک توانستم در خدمت تیم ایران باشم».
او ادامه می‌دهد: «فکر می‌کنم از بین 250 هزار نفر که فرم را پر کرده بودند، 70 هزار نفر انتخاب شدند که یکی از آنها من بودم. آموزش ما از شش ماه پیش از مسابقات آغاز شد و هفته‌ای چند بار یا فقط در جلسات صبح یا صبح و بعد از ظهر شرکت می‌کردیم».
آقای طلوع در مورد انگیزه خود از پیوستن به نیروهای داوطلب این مسابقات می‌گوید: «رویدادهای بزرگی مثل المپیک یا پارالمپیک شاید فقط یک بار در زندگی آدم اتفاق بیفتد. پارالمپیک فرصتی بود برای تجربه‌های جدید و آشنایی با افراد مختلف از کشورها و فرهنگ‌های مختلف».
او در پاسخ به اینکه چه نکته‌های تازه‌ یا جالبی در پارالمپیک دیده است، می‌گوید: «دیدن قدرت، اراده و پشتکار افراد معلول برایم خیلی جالب بود. اینکه مثلا ورزشکاری مثل سیامند رحمانی که شاهد مسابقه‌اش بودم، چطور می‌تواند وزنه‌های به آن سنگینی را بلند کند؛ یا دونده‌هایی که با پاهای مصنوعی می‌دوند و دیگر رقابت‌های ورزشی افراد معلول برایم خیلی دیدنی بود. در پارالمپیک فهمیدم که افراد معلول دارای توانایی‌هایی هستند که شاید حتی افراد غیرمعلول آن توانایی‌ها را نداشته باشند».
آقای طلوع ادامه می‌دهد: «نکته دیگری که یاد گرفتم این است که معلولیت حتما به معنی کمک خواستن نیست. ما گاهی فکر می‌کنیم که وقتی فرد معلولی می‌بینیم، باید سریع به او کمک کنیم؛ در حالی که من در این مسابقات یاد گرفتم که پیشنهاد کمک دادن به افراد معلول، توهین به توانایی‌های آنهاست و باید منتظر بمانیم تا خودشان اگر نیاز داشتند، کمک بخواهند».
آقای طلوع روزی 12 ساعت از وقت خود را به کمک به تیم ایران اختصاص داده است.

خانم های داوطلب که با کمیته پارالمپیک لندن در برگزاری مسابقات همکاری می کنند.