اقدامات نمایشی در حوزه مناسب سازی فضاهای شهری 

 «ترانه میلادی» دبیر سابق کانون‌های معلولین شهر تهران

این شهر، هیچ مکان مناسبی برای کودکان دارای معلولیت ندارد. مهدکودک‌هایی که مناسب و پذیرای این کودکان باشند، اندک‌اند. پارک‌هایی که وسائل بازی متناسبی برای کودکان با نیازهای ویژه داشته باشند در سطح شهر حتی به تعداد انگشت های یک دست هم نمی رسند و فقط این نیست شهربازی یا مراکز تفریحی نیز کودکان و نوجوانان دارای معلولیت را نادیده گرفته اند. شهروندانی که بخاطر داشتن معلولیت از شهر خط خورده و فراموش شده اند برخلاف باور عمومی شمار اندکی ندارند و اقلیت کثیری هستند چرا که هر روزه کودکانی با معلولیت بدنیا می آیند و حوادث رانندگی و غیر مترقبه و حوادث طبیعی هنوز هم علاوه بر مجروحیت و کشته شرگان بسیار ، به شمار افراد دارای معلولیت می افزایند. بماند که هنوز هم امار دقیقی از تعداد واقعی آنها در کشور موجود نیست. آنچه را که نمی توان کتمان کرد وجود فرد دارای معلولیت و حقوقی است که دیر یا زود باید به او بازگرداننده شود، به جرات می توان گفت اکثریت سراهای محله و خانه های فرهنگ و فرهنگسراهای متعدد در سطح شهر با خدمات فرهنگی اجتماعی متعدد خود پذیرای شهروندان با نیازهای ویژه نیستند آن هم بخاطر عدم مناسب سازی این اماکن که متعلق به شهرداری ست و قسمت تاسف آور این قصه آن است که شهرداری خودش مسئول نظارت بر امر مناسب سازی شهری ست.

شهر خاکستری

این شهر، شهر مهربانی برای افراد دارای معلولیت نیست. شاید در زبان دغدغه جانبازان را داشته باشیم اما در عمل برای حضور فعالانه و مستقل آنها در شهر و کشوری که روزی برای حفظ آن جنگیده اند ما چه کرده ایم؟ این شهر به رنگ خاکستری ست، با ساخت و سازهای خشن، شهری پر از زاویه‌های تند، پله‌های بسیار به عنوان المان زیبایی که در همه جای شهر دیده می شوند و مانند علامت ورود ممنوع راه بسیاری از شهروندان دارای معلولیت را سد می کنند. این شهر پر از موانع سیمانی و فزی ست و ساختمان‌های کوتاه و بلندی که هر کدام حرف خودشان را می زنند، این شهر سال‌هاست که بسیاری از شهروندان‌اش را خانه نشین کرده، حتی من را که با وجود معلولیت سالها با فعالیت و حضور اجتماعی سعی در پیگیری حقوق شهروندی افراد دارای معلولیت داشته ام را خسته کرد از پای انداخت.  من در تلاش برای برداشتن موانع فیزیکی شهر و تغییر باورهای غلت شهروندان درباره معلولیت دچار فرسودگی شدم و با درد جسمانی بیشتر به اتاقم پناه اوردم. نا امید نیستم اما خسته ام، در این جنگ نابرابر با موانع شهری، سیمان و فولاد از ما قوی ترند، مسئولان هم که گمان می برند افرادی در دوازدهمین روز از آذر ماه هر سال دچار معلولیت می شوند و پس از آن با معجزه ای سلامتی به آنان بازمی گردد و با همین نگاه کوته بینانه شهر و شهروندان برای یک روز در سال از معلولیت و مشکلات ناشی از ان می گویند و سطح شیب داری را با قیچی کردن ربان افتتاح کرده  و بلیط سینما و مترو را مجانی می کنند. بماند که وقتی جایی در دسترس شما نیست مجانی هم باشد به کار شما نمی اید.